Immanuëlkerk

De Immanuëlkerk is een belangrijke wederopbouwkerk. Omdat de Noorderkerk op 18 maart 1943 door een bombardement verloren is gegaan beschikt de Gereformeerde Kerk te Maassluis nog maar over één kerkgebouw (de Zuiderkerk) en een inderhaast omgebouwd pakhuis (de Rehobothkerk). Herbouw van een kerk op dezelfde plaats was in die tijd niet zeker, ook omdat de kerkelijke gemeente al een stuk grond aan de Fenacoliuslaan in bezit had. Voor dat stuk grond wordt aanvankelijk een plan voor een nieuwe kerk ontwikkeld. Dat plan wordt uiteindelijk door de Rijksoverheid afgewezen, waarna het met de burgerlijke gemeente tot een grondruil komt in het uitbreidingsplan Sluispolder waar later de Maranathakerk zal worden gebouwd.

Met het gemeentebestuur en Wederopbouw komt men overeen een nieuwe kerk te bouwen op nagenoeg dezelfde plaats als het vergane kerkgebouw. Op 11 oktober 1952 wordt in het Zeemanshuis op de Wip een aanbesteding gehouden waarbij blijkt dat aannemer Brandwijk uit Sliedrecht de laagste inschrijver is. De totale bouwkosten voor de kerk worden op fl. 541.000,- geraamd, waarvan de helft voor rekening van het Rijk komt.

De eerste steen van de nieuwe kerk wordt gelegd op woensdagmiddag 10 juni 1953 en, na een wat vertraagde bouwperiode, op woensdagavond 1 september 1954 in gebruik genomen. In de kerk zijn op de begane grond 786 en op het balkon 284 zitplaatsen beschikbaar. Na de sanering van oude huizen rondom het gebouw kon in 1956 nog een zaalruimte met fietsenstalling worden aangebouwd. Latere saneringen en de aanleg van een grote parkeerplaats hebben de kerk meer ‘in het zicht’ gebracht.